Het huwelijk: een geheim recept?

Een kennisje van mij heeft veel pech in de liefde, en tijdens een recent gesprek verweet ze me: "Waarom ben jij wel getrouwd en ik niet? Jij wilde niet eens trouwen!"

Die opmerking heeft me enorm aan het denken gezet, en me geïnspireerd deze blog te schrijven. Het is niet in de trant van nieuwe dingen uitproberen, maar wel op een andere manier met jezelf omgaan denk ik.

Het klopt maar deels wat ze zei. Vroeger, toen ik jonger was, wilde ik graag trouwen, maar rond mijn 25ste veranderde dat. Ik had een aantal relaties achter de rug, waarvan de langste 3 jaar duurde en de rest allemaal net aan een jaar. Ik had goede maar vooral ook slechte ervaringen met mannen, en al gauw besloot ik dat ik gewoon een hekel aan mannen had.
Hierdoor dachten zelfs een aantal mensen dat ik lesbisch was, maar laten we het even een relatie"pubertijd" noemen. Ik ging gewoon door een wat langere fase van niet meer weten wat ik nou eigenlijk wilde.

Voorheen had ik een prachtig verlanglijstje met wat ik in een man wilde.
Hij moest langer zijn dan ik, ongeveer even oud, of iets ouder zelfs, de zogenaamde "tall, dark and handsome" was hier volledig van toepassing. Ik hou zelf van zingen, dus mijn man zou ook muzikaal moeten zijn. Dezelfde soort interesses als ik... en ga zo maar door.

In mijn anti-man-fase nam ik al deze dingen dus onder de loep. De vriendjes die ik had voldeden echt niet allemaal aan die eisen, en mijn visie op relaties was best wel voorgeschreven door Disney en Hollywood. Nu ben ik ook feministisch opgevoed, maar mijn zus was ondertussen al gelukkig getrouwd, en ik had gewoon een vader en een moeder die nog altijd happy samen zijn, dus daar lag het ook al niet aan.

De mensen die mij kennen weten dat ik diep religieus ben en dat mijn nummer 1 eis toch echt wel was dat als ik ooit ging trouwen dat ik voor de kerk wilde trouwen, dus dat mijn man ook van mijn geloofsgemeenschap moest komen.

Dus toen ik mijn huidige man voor het eerst ontmoette was het ABSOLUUT GEEN liefde op het eerste gezicht! Hahaha, ons verhaal duurde 3 jaar en is best hillarisch.
Maar voldeed hij wel aan mijn verlanglijstje? Ook al niet! Hij is 3,5 jaar jonger, kleiner, maar wel  "dark and handsome" :)
Waar voldeed hij verder dan wel aan? Wat is het geheime recept van ons huwelijk?

Ik heb mijn man binnen onze kerkgenootschap leren kennen op een activiteit voor jong volwassenen (18-30 jaar), dat was de ontmoeting die ons leven zou veranderen, haha maar niet meteen romantisch!
We hebben elkaar beter leren kennen via Facebook want hij kwam uit België en ik uit Nederland. We raakten bevriend, maar na een poos kreeg hij een vriendinnetje en raakten we elkaar een beetje uit het oog verloren, aangezien ik niet ga zitten stoken in een relatie.
Toen zijn relatie uit ging maakte hij gebruik van die vriendschap om op mijn schouder uit te huilen.
Veel mensen denken gelijk: REBOUND! (ex snel vervangen voor een nieuwe), maar ook daar was geen sprake van. We gingen meer praten, smssen met elkaar (dure grap werd dat, toen ben ik ook overgestapt naar een smartphone om te whatsappen) en gelukkig bestond ook Skype.
Ik was, toen we elkaar leerden kennen, een voltijd gamer (ik was gestopt met een opleiding en had een vrij lange pauze voor ik aan de volgende begon), en hij totaal niet into games in verband met zijn opleiding. Maar toch heb ik hem een game geïntroduceerd die hij leuk vond en die we samen speelden, wat minder toen hij een relatie kreeg, maar dat was wel heel gezellig.

Toen we eindelijk gingen daten (er zat een half jaar tussen het uitgaan van zijn relatie en wij gingen daten) heb ik hem nog meer dingen geïntroduceerd. Onder andere kwamen we erachter dat we beide wel van gezelschapsspelletjes houden. Hij ging meer gamen dan ik. We vonden Marvel films wel erg leuk, maar ik ben een echte sci-fi fan en hij is meer van de fantasy.
Verder ben ik gek op lezen en lees boeken rustig in 1 ruk uit, terwijl hij vaak de rust niet echt heeft om te lezen, alhoewel hij nu wel graag leest, maar stukken minder dan ik. Daar geniet ik ook echt van als we 's avonds samen op bed liggen, allebei met een boek voor ons neus en een kat op schoot.
Dat was ook nog iets, ik was altijd opgegroeid met katten thuis, maar hij had helemaal geen huisdieren! Gelukkig houdt hij wel van katten en had hij een leuke band met de kat van mijn ouders gekregen toen we aan het daten waren.

En zingt hij nou? Hij heeft echt wel een mooie stem hoor! Ik kan enorm genieten als hij aan het meezingen is met liedjes terwijl hij een game speelt, maar hij zegt het zelf dat hij moeite heeft om liedjes aan te leren en toonvast te blijven en we spelen beide geen instrument. Dus helaas blijft het zingen hoofdzakelijk mijn ding.

Dus, als hij nu zo anders is dan ik in veel opzichten, waarom werkt ons huwelijk dan?

Ik wil niet zeggen dat ik een expert ben op het gebied van het huwelijk. We zijn "pas" 2 jaar getrouwd. Vergeleken met onze ouders die beide al 33 jaar getrouwd zijn, vrienden van me hebben onlangs hun 50ste huwelijksverjaardag gevierd, wij komen dus net kijken.
Maar wat ik wel weet is dat compromissen belangrijk zijn, en communicatie.
Ja, je partner mag anders zijn dan jij, dat moet eigenlijk zelfs ook! Ik ben zo blij dat mijn man zijn eigen ding doet en af en toe buiten een balletje gooit terwijl ik thuis lekker zit te haken en fröbelen en soms met mijn vriendin heel gezellig over boeken kan kletsen! Ik vind het leuk dat hij van fantasy houdt en ik van sci-fi, omdat we dat met elkaar kunnen delen en kunnen bespreken waarom we dat leuk vinden, en de verschillen en overeenkomsten daar ook tussen!
Onze opleidingen zijn ook totaal verschillend. Hij is sportwetenschapper en werkt als gymleraar op een basisschool en ik ben kunsthistoricus in spè.

Het belangrijkste is dat we ons geloof met elkaar delen, dat we dezelfde doelen hebben voor de toekomst, dat we veel met elkaar praten, dat we ons eigen ding hebben om te doen, onze eigen interesses, maar ook gezamenlijke interesses. Humor, communicatie en vooral jezelf zijn bij de ander is de sleutel!
Hij haalt echt wel het beste in mij naar boven. In mijn depressie is het soms heel erg moeilijk om een gezin te onderhouden en dagelijkse dingen te doen, en ik erken ook voor mijn lieve man dat het moeilijk is, want mannen willen graag dingen oplossen!
Maar voor hem kom ik mijn bed uit, zij het pas midden op de dag, maar ik wil er ook voor hem zijn. We kunnen bij elkaar uithuilen, we lachen, stoeien en giechelen met elkaar. Kleine inside jokes.
Dat zijn sleutels die tot een goed huwelijk, goede relatie, goed gezinsleven (denk ik) kunnen leiden!

En voor diegenen die pas gaan samenwonen na het trouwen, zoals wij hebben gedaan... je zult voor verrassingen komen te staan, vooral minder leuke. Maar bedenk goed waarom je met de ander bent getrouwd! Vieze sokken naast het bed (hij) of de keuken rommelig achterlaten na het koken (ik) zouden geen redenen moeten zijn om al aan scheiden te denken.
Na 2 jaar getrouwd te zijn houden we nóg meer van elkaar en willen we echt het beste voor elkaar. En soms ook lekker even tijd voor onszelf.

Waarom ik Pokémon Go ben gaan spelen

Het is zomervakantie en binnen no time is de Pokémon Go gekte begonnen. Mijn broertje had voordat het in Nederland was al een proefversie die hij vol enthousiasme aan mij liet zien, niet dat hij er fanatiek over was, maar hij vond het gewoon leuk.
Ik heb nooit Pokémon geweldig gevonden, maar heb het als het er toevallig was wel eens gekeken op TV. Dus ik ken wel een paar Pokémon, leukste daarvan is Pikachu.


Deze Pikachu afbeelding is niet van mij

 Maar toen de Pokémon gekte hier toesloeg en de app in Nederland beschikbaar werd, werd ik knettergek van alle schreeuwende kinderen, tieners en semi-volwassenen die luid in de straat aan het brullen waren, zowel voor als achter ons flatgebouw.
Daar ging mijn zomerrust!
Al snel gingen alle schreeuwers mij irriteren en daar had ik een paar boze berichten op mijn facebook op gezet. Dusdanig dat er mensen waren die dachten dat ik een Pokémon Go hater was.
Ook in het verkeer kwamen er steeds meer Pokézombies. Mensen op de fiets die alleen maar naar hun telefoon staren en niet opletten of voorrang geven. Ik heb me ook rotgelachen om allerlei filmpjes van mensen die tegen lantarenpalen, muurtjes en dergelijke opliepen of juist in water vielen omdat ze zo druk bezig waren om naar hun schermpjes te kijken dat het echt belachelijk werd.
Ook bleken religieuze plaatsen als kerken, tempels en moskees en begraafplaatsen ineens Pokéstops of Pokégyms te worden wat voor veel irritatie bij kerkgangers en begraafplaatsbezoekers zorgde. Ooievaars werden in de buurt van waar ik woon van hun nest gejaagd doordat hun nest, een iconisch punt, een gym was en werd verstoord door luidruchtige Pokémon spelers. Allemaal redenen voor mij om het niet te spelen.

Anderzijds, mijn man is gymleraar en besprak de vele positieve kanten van Pokémon Go ook met mij.
Wat ik al gezien had op mijn broertjes demo versie was dat je zelf echt moet rondlopen om de Pokémon tegen te komen en te vangen. Dus mijn man zei ook dat het juist goed was dat al die binnenblijf gamers nu eindelijk naar buiten kwamen, en dit soort mêmes ontstonden dus:

Geweldig! Ook bevorderd het tot op zekere hoogte sociale contacten aangezien je dus bij gyms met elkaar in contact kunt komen en tegen elkaar kunt vechten. (Nu zijn daar ook weer negatieve verhalen van waar mensen elkaar echt in elkaar hebben geslagen, maar zoverre ik in het nieuws heb gezien nog niet echt in Nederland gebeurd.)

Interessante kennis. Maar mijn mobieltje had toch te weinig geheugen, was al 2,5 jaar oud en kon google maps niet eens fatsoenlijk gebruiken zonder dat ik de app 3x moest opstarten. Dus dan had het spel ook geen zin.
Maar toen ging mijn telefoon stuk en na een zoektocht eindelijk een nieuwe telefoon te hebben gevonden die veel meer geheugen en snelheid had besloot ik, na het installeren van alles wat ik wilde hebben voor studie, reizen en persoonlijk gebruik besloot ik te kijken naar de Pokémon Go app en zowaar wilde die installeren op mijn mobiel!

Mijn eerste ervaringen waren erg naïef aangezien ik geen idee had wat ik kon verwachten, ik kon meteen starten met kiezen tussen 3 Pokémons (wist niet dat het moest kiezen anders had mijn keus anders geweest achteraf gezien), en kon daarna vanuit huis meteen een Ratata vangen, twee zelfs. Nou ik was echt zo trots als een pauw. Maar toen ik die dag op een Pokéstop stond dacht ik echt, ja, okee, en nu? Er gebeurde niets dus dat was jammer. Toen wel nog een andere Pokémon gevangen en voelde me weer helemaal blij. 4 Pokémons op 1 dag, waarvan 1 dus een keus was.

De volgende dag moest ik wat boodschappen doen, dus met de app aan Pokémons gevangen, een gym tegengekomen, maar ik was nog onder de level 5, dus kon niet eens binnen, daarnaast waren de Pokémon erin allemaal boven de 1000 qua sterkte en mijne nog onder de 100, dus no way dat ik me daaraan waagde.

Dag 3 met broertje afgesproken in een plaatselijk park waar hij me de "kneepjes van het vak" heeft geleerd. Hoe werken Pokéstops, wat is een lure en hoe zit het met eieren en hoe werkt de app zelf.
Als je het allemaal goed doet hoef je feitelijk geen echt geld (waar de app ook netjes voor waarschuwd!) erin te steken.
En ik zag meer positieve dingen in het spelletje. Ondanks dat de meeste mensen wel gewoon zombies zullen blijven tijdens het spelen van het spel zijn de Pokéstops eigenlijk allemaal landmarks of speciale dingen aan gebouwen, zoals prachtige muurschilderingen, gedichten, of gewoon gebouwen van waarde zoals een kerk, stadhuis of een plaatselijke trekpleister. Als kunsthistoricus in spé vond ik dat dus helemaal geweldig en kan ik daar ook van genieten. Ik heb in mijn buurt niet alleen een heel nieuw straatje ontdekt (ik dacht dat er alleen een school was, maar blijkt hele flat achter te staan ook) maar ook dat in dat straatje een mooie wandornament was! Ik ben beter naar de beelden in het park gaan kijken en ondertussen gezellig genoten van het gezelschap van mijn broertje. Bijgekletst, Pokémon gevangen en bijna 2 uur in de buitenlucht gezeten wat ook gezond is.

Diezelfde dag waren mijn broertje en ik nog heen en weer aan het appen en kletsen en kwam ik erachter dat Kijkduin ongeveer Pokémon hemel was onder de Nederlandse Pokémon Go spelers. Zeldzame Pokémons, rennende meutes (zoek maar op Youtube!) omdat er een Blastoise was gespot. Een leuke blog van een 30+ meneer gelezen die daar ook maar eens een kijkje is gaan nemen, met heerlijk commentaar! Gewoon nuchtere man die ook de negatieve punten van de drukte, app die soms niet goed werkt of even blijft hangen, net in die cruciale seconden dat je het nodig hebt, gewoon allemaal opnoemde.
Nou, dat leek ons wel wat. Dus samen de stoute schoenen aangetrokken en ondanks dat het een regendag was stond het nog erg vol! Maar inderdaad, je staat op een plein en eigenlijk hoef je nauwelijks iets te doen om Pokémon te vangen. Standaard zijn op de 4 Pokéstops een lure aan waardoor er extra veel Pokémons verschijnen, en soms wat meer zeldzame. Heel veel gelopen heb ik daar niet en op een gegeven moment heb je serieus te weinig Pokéballs om de beestjes te vangen.
Op een gegeven moment werd er een naam van een zeldzame Pokémon geroepen die ergens in de buurt te vinden was en inderdaad hoor, meutes mensen hollen! Tsja, het was nat, ik was doorweekt, toch niet zoveel zin om te rennen. Maar wel echt een hele leuke tijd gehad ondanks dat het erg nat was.

 

Dus, waarom ben ik Pokémon Go gaan spelen? Ik was er nieuwsgierig naar, ik vind het concept van het buiten zijn, bewegen en rondlopen of fietsen enorm goed (in de auto kun je als je onder de 30 rijdt alleen Pokémon vangen en je eieren laten uitbroeden, daarboven doen de belangrijke functies het niet!). Plus ik leer allerlei nieuwe dingen over mijn omgeving en ga veel meer opletten.

Daarnaast heb ik best grappig contact met mensen die geen idee hebben wat Pokémon Go is. Omdat ik een vrouw ben vind men het minder eng om mij te benaderen en is me al een aantal keer gevraagd waarom er altijd zoveel mensen bezig zijn met naar hun scherm te staren in openbare plaatsen.

Het is geen geweldadige sport of spel (alhoewel ik blij ben dat het echt fictieve beestjes zijn want ik kan nog een hele discussie beginnen over of het niet stiekem digitale dierenmishandeling is), en het is voor alle leeftijden. En in principe hoef je er geen stuiver aan uit te geven.

Hopelijk gaan er een paar pondjes extra af wanneer ik weer wat Pokémon vang :D